Vorige jaar twee hikes gelopen: in februari in de Peruviaanse Andes en in het najaar in Catalonië, Spanje. Tweemaal met vrienden. En direct na de hike in Spanje kriebelt het weer; wat wordt de volgende bestemming? Het wordt verslavend die treks. Het mechanisme van steeds weer een nieuwe balans vinden tussen lichaam en geest. Dit jaar ga ik weer eens op mezelf, met tentje. De afwisseling met vrienden is leuk, maar alleen lopen koester ik wel. Wat vond ik dat alleen zijn geweldig in het Annapurna-bergmassief van Nepal (2001), de Hida Mountains van Japan (2012), de Torres del Paine Circuit in zuid Chili (2013) en de Els Ports Loop in Spanje (2014). Het totaal op jezelf zijn. Het maakt de ervaring maximaal intens. Wetende dat het altijd extremer kan. De enkele concessie die je fysiek maakt, is aan jezelf. Het enige wat je ritme bepaalt ben jezelf en de afstand die je moet afleggen. De enige gedachten die in je hersenen worden gepland, zijn die van jezelf. Optimale focus en het leegruimen van geestelijke ballast. Heb nooit aan yoga gedaan, maar dit stel ik me er bij voor, maar dan in een
pressure cooker. En bovendien, Judith (mijn vriendin) wil me ook niet het hele jaar door in huis hebben. De bestemming wordt deze keer Corsica; de Grande Randonnée 20 (afgekort GR20). In ongeveer, en hopelijk ook, zestien dagen diagonaal over het Franse eiland van noordwest naar zuidoost, de gehele route over de bergkammen. Volgens velen de zwaarste langeafstandstocht in Europa. Volgens de statistieken haalt 1 op de 2 trekkers het niet. Medio september vertrek ik. Voor meer informatie over de GR20
klik hier.
Vijftien jaar geleden moesten mijn reizen bij voorkeur ver weg zijn. Dat begint traditioneel bij Zuidoost-Azië. Zo reis je over de wereld. En bij toeval ontdekte ik het hiken. Bij toeval, omdat sport mij niets interesseert en ik nooit op het idee was gekomen om een vakantie te wijden aan lopen. 'Wandelen' zoals ik het toen beschouwde. Maar in 2001 in Nepal ging het als vanzelf (zie
hier voor het verslag van deze hike). Ik wilde naar een specifieke omgeving en de enige manier was te voet. Zo kwam het van het één het ander, en werd wat een middel was om ergens te komen, een doel op zich. En dat is de kern van de ervaring; wat het wandelen van hiken onderscheidt. Maar ik koos mijn bestemmingen nog steeds ver weg. Dat brengt nu als geluk dat ik het continent Europa vreselijk heb verwaarloosd. En dat continent heeft op deze aarde niet alleen een kolossale hoeveelheid bewaard gebleven oudheid te tonen waar je elders op de wereld lang naar moet zoeken, maar heeft ook op het gebied van hiken enorm veel te bieden. Gras is groener bij de buren, dat soort dooddoeners, maar wat je zoekt ligt onder handbereik.
C'est la vie. Overal zijn bergen en gebieden waar je (veilig en alleen, niet onbelangrijk want zo valt bijna helaas het Afrikaans continent af) kunt hiken. Ook hierin is Europa bijna uniek op deze aardbol. Van Noorwegen, IJsland, Schotland, de Pyreneeën, de Alpen en Dolomieten tot de Karpaten in Roemenië. Om maar een paar te noemen. Wat een werk nog te verzetten en was ik er maar eerder achter gekomen! Nu dus Corsica, naar het trainingsgebied van het Vreemdelingenlegioen.
